Otero

      O chío de César Lorenzo fíxome acordante dun veciño meu que nos tempos mozos ía ó mesmo instituto ca min.Apelídase, fica claro, Otero.

     Un dos máis graciosos alumnos, compañeiro meu de clase, chamáballe (irONía) El bello Otero dado o seu especial carácter, imos deixalo aí. Dependendo da velocidade da fala ou do xunto que pronunciases o alcume... pois... era outra cousa.

     Co pasar dos anos souben doutro mozo chamado Sito que tamén pasou a ser coñecido por un adeallo. Traballaba na descarga e para se librar de cargar pesos incómodos sempre era o primeiro en subir ó camión e dende alí mandaba os paquetes os que si tiñan os pés na terra. Como a el non lle molestaba o traballo, acostumaba a apurarse e movía as caixas máis rápido do que os outros podían carrexalas. Comezaba a escoitarse "Para, Sito" cada vez máis repetido e máis alto. Dependendo da velocidade da fala ou do xunto que pronunciases esa orde... pois... era outra cousa.

Farol de Guimaraes.

 Non te podes agochar na transparencia.

Ler no Roncudo.

 

Conxunto baleiro.

 

 

Xunta de Galicia.

Servizo público.

Redondela.

    

      

     Se alguén precisa de coidados porta a porta, no remolque semella indicado para os vellos, que se achegue o camión, por favor.

     Outra cousa non a vexo eu posíbel.

Cago na coma!

     Pois isto aconteceume hai uns anos en Lugo.

     Entrei unha mañá nun quiosco da Rúa Nova para mercar o xornal e a señora que o atendía, tras buscar e buscar, buscar e buscar, buscar e buscar, acabou ollándome para me dicir exactamente o mesmo:

Sin duda, no hay progreso.

     Imos cara atrás, ben sabido é.
     Esas comas...

Ghaiku

 

 

 

 

 Como chovía!

 

Xuventude, tesouro.

 

 

 Logo sarabiou.

Ghaiku

 

 Troca a praia

humano por animal

día por noite.

Ghaiku

Lunes de Aguas.
Bo proveito, mighiños!
A falta de hornazo...

A nena e o boi.

    

    É ben coñecido e sabido aquel vello conto que relata como unha nena pequena camiñaba pola lama unha tarde de frío e choiva miúda, mais da que empapa, seguida dun boi guiado pola cativa coa corda que os unía.

    Ó velos, un home sentado diante da súa casa, coa mágoa, só acertou a dicirlle:

    -E el non era mellor que o fixese teu pai?

    - Non! Dixo que fose o boi.

    Pois iso.

Con acento inglés.

     Xa vai por dúas veces que estiven nas Merindades, viaxe que recomendo vivamente a quen inda non coñece nin paseou esta rexión da provincia de Burgos.

     Na primeira de elas, camiñando polas rúas de Frías, entrei nun quiosco con intención de mercar a revista Icon. Contestoume a muller maior que o atendía:

     - No, el Icón no lo tenemos.

     Canto agradecín non terlle pedido o Jotdown!

     

     Algo semellante acontécelle a este historiador americano con acento.

     (Os dous recortes están extraídos do mesmo blog do Progreso).