"¡Cómo cambian los tiempos, Venancio! ¿Qué te parece?" di a vella canción, guaracha creo, e non lle falta razón.
"Lembro", porque mo contaron, as que pasou meu pai antes e despois de nacer eu e tamén como o pasou ese mesmo día e o que fixo.
Hoxe xa non, supoño que chamas (non sei se se pode facer por internet) e reservas un, dous ou os que queiras e poidas mercar. Cando o pedido está feito e xa saiu do forn... utero mandas a buscalo, non teñen reparto a domicilio. Iso non.
Agora só che falta ter alguén (non teñan medo, xa o terá) que cho coide. E xa está. Paternidade 2.0.
O que sí podía é chamarlle a un deles José (coma Mourinho, coma Saramago...), así terá algo que celebrar o rapaz.
Comecei por unha canción e remato por un refrán, unha frase feita da nosa sabedoría popular. É meu desexo que os nenos, que tódolos seus fillos (inda de encarga) saian listos. Coma o pai. Seguro que si.
#NonSomosVasillas
