Demagoxia. De misses e estrelas

     Se comezo esta entrada dicindo que non todos somos iguais sería (e diso acusaríanme) demagoxia pero antes da ferida xa puxen o remedio de recoñecelo no título.
     Non sei cantas persoas morren asasinadas ó día, ó mes, ó ano en Venezuela sen que se saiba, sen que sexa nova nos medios pero basta que sexa unha Miss (crime lamentábel e noxento como calquer outro) para que teña repercusión mundial e mesmo o presidente do país prometa "man de ferro" contra os delincuentes: "Voy a ir a fondo contra los que pretendan mantener la matanza", convocar a todos os gobernadores do país para coordinar solucions ó tema da inseguridade e iniciar un proceso de revisión do Plan Patria Segura, da Policía Nacional Bolivariana, bla, bla, bla. E antes?
     Cantas infraccións urbanísticas hai no Grove? Non, non se poñan a contalas, é imposíbel. Pero basta que un coñecidísimo restaurante coma o Culler de Pau cunha estrela Michelín no seu poder semelle que ten algo que tal, que sei eu para que o Concello erga a bandeira da legalidade e peche o negocio, supoño que fonte de ingresos para a zona.
     Repito que é igual de iluso pensar que todos somos iguais como demagóxico dicir que non o somos pero ten outro tanto de molestia que os poderes personalicen cada situación, cada caso segundo os seus intereses políticos, electorais ou populistas (demagoxia outra vez).
     Quizais todo isto, o artigo, tamén sexa demagoxia, non sei.

Contra a parvada no pedir...

     O concello de O Carballiño pedirá que o polbo chámese pulpo. Por que? Para que? De que serve este debate? E por último, este alcalde (PP, non ten nada que ver... pero... ou si?) de El Roblecito, como tomará o polbo na próxima "Festa do pulpo"? con Albarito ou con Ribero? con patacas ou con patatas? De Álava, por suposto.
     Pero como diría a miña nai: a culpa non é súa, senón de quen lle fai caso.
     RAG: - Oído, cociña.