Se comezo esta entrada dicindo que non todos somos iguais sería (e diso acusaríanme) demagoxia pero antes da ferida xa puxen o remedio de recoñecelo no título.
Non sei cantas persoas morren asasinadas ó día, ó mes, ó ano en Venezuela sen que se saiba, sen que sexa nova nos medios pero basta que sexa unha Miss (crime lamentábel e noxento como calquer outro) para que teña repercusión mundial e mesmo o presidente do país prometa "man de ferro" contra os delincuentes: "Voy a ir a fondo contra los que pretendan mantener la matanza", convocar a todos os gobernadores do país para coordinar solucions ó tema da inseguridade e iniciar un proceso de revisión do Plan Patria Segura, da Policía Nacional Bolivariana, bla, bla, bla. E antes?
Cantas infraccións urbanísticas hai no Grove? Non, non se poñan a contalas, é imposíbel. Pero basta que un coñecidísimo restaurante coma o Culler de Pau cunha estrela Michelín no seu poder semelle que ten algo que tal, que sei eu para que o Concello erga a bandeira da legalidade e peche o negocio, supoño que fonte de ingresos para a zona.
Repito que é igual de iluso pensar que todos somos iguais como demagóxico dicir que non o somos pero ten outro tanto de molestia que os poderes personalicen cada situación, cada caso segundo os seus intereses políticos, electorais ou populistas (demagoxia outra vez).
Quizais todo isto, o artigo, tamén sexa demagoxia, non sei.
No hay comentarios:
Publicar un comentario